بس که در هجر تو فرسود از ضعیفی پیکرم

می توان از موی چینی سایه کردن بر سرم

صد عدم از جلوه زار هستی آن سو می پرم

گر پری از شیشه بیرونست من بیرون ترم

مستی حیرت خروشم آنقدر بی پرده نیست

موج می دارد رگ خوابی به چشم ساغرم

جوهر آیینه در مژگان نگه می پرورد

حیرتی دارم که توفان جنون را لنگرم

چون سپندم آرزوها به که در دل خون شود

ورنه تا پر می فشاند ناله من خاکسترم

هیچکس آیینه دار ناتوانیها مباد

انفعال شخص پیدایی ست جسم لاغرم

هستی من بر عدم می چربد از بی حاصلی

خاک را تر کرد خشکیهای آب گوهرم

کس ندارد زین چمن سامان یک شبنم تمیز

چون بهار از رنگ هر گل صد گریبان می درم

خاک من صد درد دل توفان غبار تنگی است

حسرت بیمار عشقم ناله دارد بسترم

واعظ هنگامهٔ این عبرت آبادم چو صبح

زخم دل تا چرخ دارد نردبان منبرم

کاش بیدل پیش از آهنگ غرور خودسری

خجلت پرواز چون ابر از عرق ریزد پرم